Tüm katılımcı ve dinleyici arkadaşlara merhaba,
Bütün konuşmacı arkadaşları can kulağıyla dinledim doğal olarak. Ve gerçekten de yaşanmış acıların, tarih boyunca birikmiş travmaların feryatları gibi…
Bunları yazılı belgelerden ya da sözlü tarih anlatımından da az çok biliyoruz tabî ki.
Yirminci yüzyılın bir soykırımlar yüzyılı olduğunu söyleyebiliriz. 1904’te Almanların Namibya’da başlattıkları soykırım, 1915 te doruğuna ulaşarak devam etti. ikinci dünya savaşı döneminde olup bitenler ise zaten biliniyor.
Yirminci yüzyıldaki sekiz büyük soykırımın dört tanesinin Osmanlı-Türk coğrafyasında
gerçekleşiş olması derdimizi biraz daha da ağırlaştırıyor. Gerçekten de ister 1915’i ister ittihatçıların fiilen ve toptan işbaşı yaptıkları 1913 Ocak darbesinin tarihini ölçü alalım, 1937-38’e kadarki 25 yıl içinde dört büyük soykırım gerçekleştirilmiştir. Doruğunda Ermeni halkının/uygarlığının kanlı tasfiyesi bulunan soykırımların Asuri halkların, Süryanilerin, Keldanilerin, kuzeyde Pontusların, batıda Ege Rumlarının ve son olarak da, çok hazırlıklı, tasarlanmış, hiçbir savaş bahanesi de olmayan Dersim soykırımına kadar… (1921’de Dersim’in kuzey -batısındaki Koçgiri katliamı da sözkonusu zaman dilimi içinde yaşanan soykırım ve etnik temizlikler serisine dahildir.)
Çeyrek yüzyıl içerisinde gerçekleştirilen bu dört büyük soykırımın*da failleri aynı.
Biliyorsunuz bütün soykırımlar devlet odaklı olmak üzere, öncesi, sırası ve sonrasıyla üç aşamada gerçekleştiriliyor. Tarihin devlet merkezli ve son derece organize bu büyük cinayetlerine kimi sosyolog ve tarihçiler “mega cinayetler” diyorlar.
Devletlerin -ister imparatorluk ister ulus devletler olsunlar- “iç düşmanlar”ı, “dahili tümörler”i ve “çıbanlar”ı vardır! Osmanlı coğrafyasının da, devamında ortaya çıkan askeri Türkiye Cumhuriyeti tarihinin de – yaygın deyimle- ötekileri, ötekilerin ta ötekileri, “çıban”ları ve “dahili tümör”leri vardı! Buna şunun için vurgu yapıyorum: Muhalif saflarda ya da soykırıma uğrayan halkların ve toplulukların bugünkü elitleri arasında kendi acılarının, maruz kaldıkları soykırımın izini sürerken sebep sonuç ilişkileri konusunda ve devlet bilinci meselesinde önemli bulanıklıkların olduğu görülüyor. Bu bilinç bulanıklığı ya da deformasyonu bugünü analiz etmeyi, dolayısıyla da ileriyi göremeyi zorlaştırıyor. Burası neden önemli? Çünkü sonuçta biz tarihe geleceği görmek için bakarız. İleriyi görmek ve bir gelecek inşası için bakabiliriz tarihe. Yoksa tarihle kavga etmek, didişmek ve tarihi düzeltmek için bakamayız. Amaç, yeni soykırımların önüne geçmek ve elbette geçmiş soykırımların hesabını sormak…
Biliyoruzki soykırımlar devlet merkezli büyük organizasyonlardır ve genellikle de üç aşamada gerçekleşiyor. Her şeyden evvel, hedef toplulukların düşmanlaştırılması gibi bir öncesi var. Hedef alınan topluluklara dair önyargıyla başlayan, nefret ve kindarlığa varan ve giderek onu boğazlamaya dönüşen bir süreçtir bu. Yani öncesi, sırası ve sonrasıyla bütünlüklü bir süreç… Soykırımların sonrasına damgasını vuran ise, bilinen külliyen inkâr çizgisidir. Bununla birlikte, yeri geldiğinde, “gerekirse bir daha yaparız” diye de tehditkâr bir övünç duyabiliyor soykırımcılar. Bunu 2015’te, “Yurdumuzun Ermenilerden Temizlenişinin 100. yıldönümü Kutlu Olsun. Şanlı Atalarımızla Gurur Duyuyoruz.
Genç Atsızlar” imzasıyla birkaç kente astıkları pankartlarda açıkça görmüştük.
…
Devlet olarak örgütlenmiş toplumsal/sınıfsal katmanlara ve dost-düşman ilişkilerine bakıştaki naif, bilinç bulanıklığına dayalı kaotik tavır alış birer birer yem olmaya götürüyor ve nitekim öyle oldu.
Geçen yüzyılın ilk çeyreğine ya da 1913’ten 1938’e kadarki zaman dilimine baktığımızda 25 yıla sığdırılan dört büyük soykırımın anatomisi doğru düzgün mercek altına alındığında bu gerçek görülecektir.
Bu nedenle sıkça vurgu yapıyorum. Herkesin kendi derdine ağlaması, herkesin kendi acısını acıların ve mağduriyetlerin en büyüğü görmesi -ne yaşanmış soykırımların hesabını sorma, ne de yeni soykırımları engelleme anlamında- çözüm olmuyor. Tarihten çıkarılan doğru bir ders değil bu. İnkâr edilen, kabul edilmeyen soykırım devam eden soykırım olduğuna göre, soykırıma uğramış halkların, onların bugünkü sözcülerinin, örgütlü elitlerinin yapması gereken buradan öteye de bakmaktır. Nasıl bir gelecek projesi/inşası ile bizler yeni soykırımların önünü kesebiliriz?
İsviçre’den genç hukukçu arkadaşımız Hüseyin Çelik’in söylediği değerli hukuki doğrular var. Ancak, biliyorsunuz Raphael Lemkin’in soykırım kavramı 1948 de birleşmiş milletler tarafından onaylandı. Bu kavramın kendisi 1915’deki Ermeni/Hristiyan soykırımına ve de 1930’lu yıllarda Kuzey-Irak coğrafyasında Süryanilerin başına gelen büyük pogromlara bakılarak geliştirildi.
Ve ikinci dünya savaşı içerisinde Nazilerin gerçekleştirdiği endüstriyel boyutlardaki mega suç eylemine Churchill’in, “bu nasıl bir şey, bugüne kadar hiç benzerini görmedik, nasıl adlandırmak gerekir bu suçu” sorusunu 1943’te Raphael Lemkin, “bunun bir soykırım olduğunu, jenosid olarak adlandırılabileceğini” söyleyerek yanıtlıyor.
Hukuki bir kavram olarak jenosid’in 1948’den geriye doğru işletilemeyeceğini iddia eden resmî çevreler, kavramın kendisinin 1915’e bakılarak geliştirildiğini görmezden gelerek birçok fail devletin de işini kolaylaştırmış oluyorlar.
“Geriye doğru işletilemez” diyenlerin bulunduğu yerde durmak gerekmiyor. Çünkü kavramın doğum nedeni, ona kaynaklık eden olgunun kendisi 1915 ve sonrasında işlenen büyük cinayetlerdir. Hukuki planda kabulüne yanaşılmayan, ama birer tarihsel olgu olarak varlığı bilinen nice soykırım vardır ayrıca.
Öte yandan bu kavramın çerçevesini de -geliştirilen yeni soykırım tekniklerine bakarak- biraz genişletmek de gerekiyor kanımca.
…
Soykırımlara karşı mücadele, öncelikle asli failleri hedef alan çok boyutlu bir mücadeledir. Konuşmalar içinde 1919-23 yılları arasında yaşanan soykırım(lar)ın ikinci safhasından, Kemalistlerden söz edildi. Geçerken belirtmeliyim ki “Kemalizm” denen uydurma kavramın kullanılmasından pek de yana değilim. Bu kavramın hangi tarihte uydurulduğu, üzerine neler inşa edildiği biliniyor. Kemalistler isim değiştirmiş ittihatçılardır. İTC’nin yedek ekibidir. Her biri diğerine göre okul arkadaşıdır, eniştedir, kayınçodur, Teşkilatı Mahsusa ve orduda devre arkadaşlarıdır… Aralarında çelişkiler de vardır… Jön Türkler/İttihatçılar olarak imparatorluğu pan-islamizmle kurtaramayınca pan-Türkizme döndüler. Sonra Keyzer Wilhelm’in göz kamaştıran askeri makinasının, savaş gücünün cazibesine kapılarak “savaşı kazanırsak Kudüs, Sudan ve Mısır yeniden bizimdir” hülyalarına kapılarak savaşa girdiler ve sonuçta kafayı kırdırdılar. Savaşta yenilen taraflar kaçınılmaz olarak hesaba çekilir, budanırlar. Bu nedenle de, adına “Cumhuriyet” denilen “yeni” Türk devletinin “kurtuluş savaşı” gibi uydurma mitolojik destanlarını bir yana bırakıyorum. Kendim de bu kavramı fazlaca kullanmıyorum. “Yeni” askeri Cumhuriyet, aslında küçültülmüş Osmanlıdan, Kemalistler de kılık değiştirmiş İttihatçılardan başkası değildi…
Almanlarla birlikte iştahla daldıkları paylaşım savaşını kazansalardı büyüyeceklerdi. Kaybedince küçüldüler/küçülmek zorunda kaldılar. Değişen duruma yepyeni bir maske geçirdiler. Savaş galipleri de, “halkınıza istediğiniz masalları anlatabilirsiniz ama bundan sonra böyle” diyerek bir çok kısmi reformu empoze ettiler.
Açıktır ki “kuvai milliye destanları”, “kurtuluş savaşı”, “Atatürk inkilapları” gibi argümanlar, paylaşım savaşı içinde ve sonrasında işlenen sözkonusu mega cinayetlerin hesabından kurtulmak, en önemlisi de gasp edilen bir toplumsal zenginliği vermemek için uydurulmuş şeylerdi. Ne acı ki bu minvaldeki masallar bugün hâlâ muhalif sol jargonda dahi varlığını sürdürüyor.
…
Herhangi bir milliyetçilik diğer milliyetçiliğin alternatifi değildir, hiçbir zaman da olamayacaktır. İnanç veya etnik benmerkezci yaklaşımların soykırımların tarihine/toplumsal nedenlerine ve asli sorumlularına bakışları biraz sorunludur.
İster semavi dinler, isterse heteredoks/batınî inanç sistemleri olsun tıpkı milliyetçilik türleri gibi birbirine alternatif olamıyor. Kaldı ki soykırıma uğrayan bütün halkların, inanç ve etnik toplulukların her biri -bir yanıyla da- başka dinsel, milliyetçi bağnazlıkların kurbanıdır…
Soykırım kurbanları olarak bizlerin tarihe bakıştaki amacımız, geçmişle yersiz bir kavgaya girişerek zaman kaybetmekten ziyade, “nasıl bir gelecek inşaası” meselesine yoğunlaşmak olmalıdır. Elbette tarihte işlenen suçları kabul ettirme mücadelesini elden bırakmayacağız. Ama asli hedef, birleşik mücadelelerle yeni soykırımların önünü kesmek ve daha da önemlisi soykırımsız bir gelecek inşaasıdır.
Gelecek nesiller nasıl bir toplumsal örgütlenme içinde bir arada yaşayacaklar? Tarihe böyle bakabiliriz.
…
Napolyon Bonapart isimli Korsikalı savaş erbabı şunu söylüyor: “Tarih, üzerinde konsensüse varılmış bir yalanlar silsilesidir”. Bunu herhangi bir muhalif söyleseydi şüpheyle bakılabilirdi belki. Ama sözkonusu kişinin tarih yapan, yazan/yazdıran bir savaş figürü olması, bu değerli itirafa bir anlam derinliği kazandırıyor.
Resmi tarihin klişelerine, yalanlarına ve uydurma senaryolarına çok fazla takılmadan devlet bilincindeki bulanıklığı aşmak, devlet olarak örgütlenmiş sosyal sınıf ve katmanların soykırımlardaki başrollerini görmek bakımından önemlidir. Çünkü her büyük katliam gibi soykırımlar da sonuçta tarihsel bir sebep-sonuç ilişkisi içinde oluşuyor. Toplumları zapturapt altına almak, üniformize etmek devletleri kontrol eden örgütlü sınıfsal katmanların egemenliğini, yağma eylemlerini kolaylaştıran bir tercih olagelmiştir.
Devlet(ler)in tarihsel ve sınıfsal fonksiyonlarına dair her yanılsama ve bilinç deformasyonu sıklıkla hedefin şaşmasına, toplumlar/halklar arası toplu nefret ve düşmanlıklara yol verebiliyor.
Kapı komşusunun kırıma uğramasının gerçek nedenlerini anlayamayan, resmi argümanlara aldanarak ya da maddi dürtülerle soykırıma suç ortaklığı yapanların veya seyirci kalanların kendileri de bir zaman sonra benzer trajik akibetlere uğramaktan kurtulamamışlardır. Diyarbakır Süryani Derneği başkanı Murat Demir’in hatırlattığı, “biz kahvaltıysak siz de öğle bir sonraki öğünsünüz” feryadı her vesileyle anlatılan bir tecrübedir.
Gelecekte de birer birer yem olmamak için etnik ve inanç ben merkezci dar bakış tarzından, devletin/sistemin bekasına dua eden tarihsel yanılgıların açmazından çıkmak gerekiyor. Bu bir zorunluluktur. Aksi halde etrafımızda döner dururuz.
Bu buluşmayı organize eden, insiyatif alan arkadaşların çabalarını kutluyor ve de katılımcı/konuşmacı arkadaşların takdirlerine katılıyorum.
Bu tarz inisiyatiflerin devam etmesi gerekir. Yani bu bilincin, sıralanan derslerin kurumlaşması gerekiyor. Aksi halde gelecekte farklı formlarda yem olmanın önüne geçemeyiz.
Teşekkür ederim.
* Kaba notlar haricinde yazılı bir metne dayanmayan spontane tarzdaki konuşmamda Ezidilere uygulanan Soykırımın atlanması -konuşmanın asli mantığını, vizyonunu gölgelemese bile- önemli bir eksiklikti. Anlayışla karşılanacağını umarak…
Arkadaşlar hepinize merhabalar. Benden önce konuşan arkadaşlar önemli bazı noktalara vurgular yaptılar ve ōnemli bilgiler verdiler, Yeni anekdotlar düştüler bu ilk gōrüșmemize.
Yada şöyle söylemek gerekir. Bu çok geç kalmış bir ilișki durumu, bizler soykırıma uğramıș halklar için bu Plattform olușmalıydı ve aynı Coğrafyada ki aynı acılar yașamıș halklar için, geç kalmış bir adımdır.
Nedenleri belki de, benim fikrimdir, bir boyutu ile herkes kendi acısıyla, kendi yaşadıklarıyla baş başa kalmış bir tür “içe kapanma hali” diyeceğimiz, bu durum aslında biz Dersimliler içinde geçerli bir psiko-sosyal durumdur, Yașanan acının büyüklüğü ve yıkıcılığı ile ilișkilendirmek de mümkündür, bu durumu.
Bir daralma yaşamışız, bu büyük felaketin, bu büyük yıkımına sonuçlarına bağlı olarak. Hepimizi aslında sosyo-psikolojik boyutuyla ciddi bir Travma ya, “iç çōküntü hali”ve bizi daralmaya soktuğunu gerçeği ile karșı karșıya olduğumuzu bilmeliyiz.
Çünkü çok büyük bir acıdır soykırım, kușaklar boyu sosyal, kültürel ve biyolojik aktarımları olan, süreklilik içeren bir insani fenomendir soykırım ve acısı normal bir acı da değildir. Bu acıdan nasıl kurtulur insan?… Bilinmiyor.
Başka bir tanım alanına ve yeni teorik sonuçlara ihtiyaç var ki, boyutları bugün ki hali ile veya bu alan ile ilgili bilimsel çalıșmaların sonuçlandırılmadığı, soykırımın yüzyıllarca etkisini sürdüreceği bir çok gri alan henüz açıklığa kavușmamıștır.
O yüzden bu adım önemli bir adım, karșılaștırmalı bir metod ile yeni șeyler ortaya da çıkabilir. Bilimsel alanda ki tartıșmaların da bize katkıları kesinlikle olacaktır. Bu ilișkiyi sürekli hale getirmek ileriye götürmek noktasında, diğer arkadaşların temennisini bende tekrarlayarak, aynı fikirde olduğumu söylemeliyim.
Bu birinci nokta.
Birbirimizi tanıma ve konușmalardan çıkardığı sonuçlar, bazı arkadașlarım konușmalarından çıkardığı sonuç birbirimizi çok da tanımıyoruz. Birbirimizin acılarını bilmiyoruz ve birbirimizin yaşadıklarını, çektiklerini bilmiyoruz.
Zannediyoruz ki bizim acımız, en büyük acı olduğunu düșünerek ve onunla birlikte yaşıyoruz. Şimdi buradan girmişken, Erdal arkadaş dört büyük soykırım dedi. Aslında beş büyük soykırım yașandı bizim coğrafıyada. Bakınız, ne büyük bir hüzündür ki Ezidileri unuttu, Oysa tarihin en büyük alçaklığıdır, bir halka yapılmıș olan…
Belki Coşkun tamamladı. Biz bu çalışmaya başladığımızda bir şeyi anladım ki, Bu konularda ne kadar yüzeysel bilgi sahibi olduğumuzu da gōrdüm.
Ezidilerin yașadıklarının çok farklı bir dram olduğunu ōğrendim, şu anlamda bizim hepimizin yaşadıklarından daha büyük bir acı yaşıyorlar. Daha fazla bir acı yaşıyorlar. Bunu șu anekdot ile aktarayım. Bir Ezidi olan Prof. Dr İlhan Kızılhan bu tartışmaya katılacaktı. Fakat, Duhok’ta bir travma merkezi kuruyorlar şu anda. Birleşmiş Milletlerin ve uluslararası insan hakları örgütlerinin, desteklediği bir travma merkezi kuruyorlar. Kendiside șu anda orada, ve çok yoğun bir çalışma içerisinde olduğunu ve bugünde Birleşmiş Milletlerden gelen bir heyetle toplantı ve akşam yemeğinde olduğunu, katılamayacağını söyledi. Bu konferansa katılsaydı, çok daha ōnemli bilgiler verme olanağı olurdu.
Şimdi şöyle bakmanızı isterim. Onlarda yaklaşık beș bin kadın
İşid tarafından kaçırılıp, satılmış yada tecavüz edilmiş, bir kısmı da kayıp ve bu kadınlardan doğan yaklaşık 4500 çocuk var. Şöyle düşünün ki bu çocuklar Ezidi kültürüne ve inaçlarına gōre Ezidi kabul edimiyorlar…Ayrıca kadınlar da Ezidi olmayan biri ile birlikte oldukları için ailesi ve Ezidi toplumu tarafından dıșlanmaktadırlar. Öyle büyük bir travmatik durum ki, kadınları kaçırılmış, çocuklar doğmuş, kadınlar ve çocukların yașadığı bu büyük trajediden bașka daha korkunç ne olabilir? toplum korkunç bir yıkım yașamakdadır. Yani hepimizin yaşadığı büyük acılar var. Buradan Dersime dönmek istiyorum… Dersim soykırımı geç fark edilen, biz Dersimliler tarafından da geç anlaşılan, geç gündeme gelen yada geç gündeme getirdigimiz bir soykırımdır.
Son yirmi yılın tarih okuması ve bu eksenideki tartışmalarının sonucunda ve 37-38 de gerçekten neler oldu sorusuna verilen cevapların bir sonucu olarak, bunun bir soykırım olduğunu anladık ve halen de anlamayanlara anlatmaya çalıșan bir toplumuz… Bu gecikmenin iki nedeni vardır. Birinci neden, monieple edilmiș bir tarihi yazılımı vardı. Bu tarih yazılımını eleștirel bir süzgeçten geçirmeden okuyarak aslında hepimizin düşünsel dünyasını birbütün olarak domine eden, zehirleyen hatta felç eden bir rol oynadı, toplumsal aydınlanmamızı geciktirdi… bu tarih yazılımında ki kurgu irrealdi gerçeklerle bir ilișkiși de yoktur, Dersimde bir isyan olduğunu ve bir kürt devleti kurma girișiminin sonuçlarının yarattığı bir durumdan kaynaklandığını vs. böylesine sofistike hazırlanmış bir tarih kurgusu olușturulmuștu.
Baytar Nuri Dersimi’nin yazdığı bir tarihti. İkinci bir boyutuda bizim soykırımı yaşayan annelerimiz, babalarımız, dedelerimiz bizi bu işe hiç bulaştırmak istemiyorlardı. Biz 37-38 neler olduğuna dair sorularımıza, her defasında o konuyu bir șekilde kapatıyorlardı ve öğrenmemizi istemiyorlardı. En fazla bize şu öğütü yapıyorlardı. “Alevi kimliğinizi saklayın ve kendinizi koruyun bir yere gidince” șeklin de ki telkinlerde bulunuyorlardı. Yani kendinizi saklayın, bir şekilde, koruyun kendinizi. Bu bir șekli ile soykırım yașıyan toplumların hayat da kalmanın bir yolu olarak geliștirdikleri strateji…
Biz’deki gerçek bir aydınlanma, Avrupa ya gelen politik göçle birlikte, kimlik, dil, tarih, sosyoloji ve etnisite tartışmalarıyla beraber, ‘biz 37-38 de neyi yaşadık’ sorusuyla bu konu gündemimiz haline geldi.
Ne oldu? sorusuyla başlayan bir şey bu. Bu süreçte aynı zamanda “soykırım” kavramını tanıdık. Hatta bu kavramı așan bazı fazla yanlarını da gōrdük. Yani bugün Lemkin’in, tanımladığından fazlası olan bir soykırım, Raphael Lemkin’in tanımında bir etnik-kimlik tanımı var, aynı zamanda bir kabile yada bir aşiret için ölüm kararı çıkarıldığına dair bir
tanım yok. Mesela benim ailemde soykırıma uğrayanlardan, toplu bir yok etme var.
Fakat, Demenanların erkeklerinin hepsinin öldürülmesi ve her öldürülen erkek için ödül konulması, para ōdülü karşılığı her erkeğin öldürülmesi kararıda var. Yani fazlası dediğim kısmı bu. Bazı insanlar kadınları öldürüp, saçlarını kesip erkek diye ödül alıyorlarmış. Böyle vahși durumlar da var Dersim Soykırımın da. Çok açık bir soykırım. Yani bütçesi devlet tarafından hazırlanmış, devlet hazinesinden bütçeye para aktarılmış bu soykırım için, süvari birliklerinin atların ne kadar yem yiyeceği bile hesaplanan bir soykırımdır. Kimin nereye sürgün edilecegine dair yol planları yapılmıș. Dersim 37-38, bütün boyutları ile planlanmıș, bir toplumu yok etmek için uygulanmıș İnsanlığa karșı bir suçdur.
Bunları burada söylerken iki konuşmacı arkadaşım, Hosvep ve galiba birde Tamer arkadaşlar, Kürt kimligi vurgusunu sık sık yaptılar, Dersim için. Bu sōylemlerde şu anlașılıyor ki, Dersimlilerin etno-kimlik tartıșmalarından çok haberdar olmadıklarını söylemeliyim. Bu da birbirimizi gerçekten tanımıyoruz, sonucuna beni gōtürdü tekrardan. Dersimlilerin, Kürt kimliğine karşı bir itirazı var. Ve çok ciddi ve güçlü bir itirazdır. Bunun bir çok nedeni ve bir çok siyasal, sosyal ve sosyolojik parametresi var. Tarihsel boyutu var, dil boyutu var, inanç boyutu var, konu bu olmadığı için, detay yapmayı da doğru bulmuyorum. Bizim de için de olduğumuz, Dersim Kongresi diye bir süreç var. Bu Kongre sözleşmesin de Kürt kavramı hiçbir yerde geçmiyor. O yüzden Dersim Kürt resmi tarih gözüyle, ezber ve ōğretilmiș hali ile Kürt soykırımı, Kürt İsyanı gibi değerlendirmek, bir yanlıștır, nesnel hiç değil.
Hüseyin Çelik adlı hukukçu arkadaşımızın söylediği gibi tarihsel okumalar, tarihsel yanılgılar ve tarihsel ezberlerin yarattığı tahrifatlar, bizim sağlıklı ve sonuç alıcı yol almamız ōnünde ki en büyük engellerdir. Mesela ben şöyle desem yada şöyle öğrendiğimiz hali ile ‘Karadenizin hepsi lazdır’.
Tamer arkadaşım, hemen itiraz edecektir. Aynı şey Dersimliler içinde geçerlidir. Aynı șey, Dersim tarihi içinde geçerli. 500 yıl boyunca bu coğrafyada, kendini koruyan, barbarlığa direnen, kendi kimliğiyle yașayan bir toplum olarak var olmuș. Birinci meclis’te de
Dersim milletvekilleri olarak varlar. Ve bir tarafta da Kürdistan milletvekilleri var. Ayrıca bu günkü konumuz olan soykırımlar da Kürtlerin yaptıklarını da doğru konușmalıyız, Suryanileri kesen “Seyfo” (Kılıç) kimin elindeki kılıçtır? Bedirxanların yaptıklarını açık bir șekilde konușmalıyız. Tarihde ki Ezidi katliamlarının çoğunu kim yaptı? Hamidiye Alayları kimlerdi ve Ermeni Soykırımında yaptıkları da biliniyor.
Kısacası bu tarihin biz Dersimliler ile bir ilișkisi yoktur, bu șuçların da ortağı hiç degiliz. Ortak tarihi olmayan farklı halklardan sōz ediyoruz. Dersim kimligi bu tarihsel arkaplan nedeni ile bir kimliktir. Kendi kimliğine bağlılığını sürdüren kadim bir coğrafya. Yine arkadaşım Hüseyin Sevinç, birkaç rapordan alıntılar yaptı. Bu raporlar gösteriyor ki bu coğrafyanın kendine özgü, kendi kimliği, kendi duruşu, kendi yaşam tarzı, kendine ait bir otonomisi, kendi hukuku olmuștur. Bugün kü siyasal bilim de ki karșılığı olarak söylersek, tanımlayabileceğimiz bir “otonom bölge” oluşturduğunu görebiliriz.
Bilmiyorum zamanımı aştım mı? Birkaç şey daha söyleylemek isterim. Hiçbir soykırım kendi kendine başlamaz, onun yapılması için de devletler psikolojik, kültürel boyutunu ōnceden hazırlarlar. Soykırımı yapanlar uygulayacağı toplumu bu soykırımın meșruluğuna da hazırlarlar. Kafa yorduğum meselelerden bir tanesi de, soykırım teorisini-fikrinin ittihat terakkiciler mi ilk böyle bir şeyi düşündükleri, yani bir toplumu komple ortadan kaldırmak gibi böyle korkunç ve dehșet fikrin üretimi ittihat terakkinin eserimidir? Yoksa Almanların empoze ettiği bir fikir mi? Bu konuda aslında bilgisizim. Ama maalesef ki coğrafyamızda bu fikrin devamcıları bugün halen iktidardalar. Halen bu fikri savunan fașizan bir sistemle karşı karşıyayız. Bu soykırımlar hepsi bir psikolojik, kültürel arkaplan üzerine inșaa edildiklerini gōrüyoruz. Bugün de bu șekli ile devam etmektedir. Hüseyin Sevinç arkadaşın, söylediği gibi Dersimlileri insan göremeyen, vahși, barbar ve kesinlikle öldürülmesi gerektiğinde bir sorun olmayacak varlıklar olarak gören ve propaganda eden, bu diğer etnik gruplar, diğer inanç grupları içinde geçerli bir yōntem olarak yapılmıș.
Ermeniler, Ezidiler, Asuriler içinde aynı kavramlar kullanılmıştır, hala da söylenmektedir.
Soykırımı sadece bir toplumun fiziki olarak yok etme üzerinden inșaa eden çok kaba bir bakış açısı var genel anlamda. Oysa ki, Soykırıma uğrayan toplumlar ve kimlikler darbeli kimliklerdir. Şiddet gören kimliklerdir ve travmalı kimliklerdir. O yüzden iç bütünlüklerini olușturması, ortak refleks göstermeleri, ortak davranış göstermeleri çok zordur, nedeni ise bütűn toplumsal gelișim dinamikleri kırılmıștır. Uğradıkları şiddet öyle ağır, öyle yıkıcıdır ki birbirine karşı şiddet kullanmaya çok açık bir duruma gelebilirler, “șiddettin içe dōnme” hali durumu bir sosyal fenomen degil, realite olarak da karșımıza çıkabilir. Dersimlilerde bugün yaşanan da birazda böyle bir durum, bunun üzerinden biraz da bakmak gerekir diye düșünüyorum.
Aslında Ezidiler ile benzer bir kaderi paylaşıyoruz, ve aynı siyasal girdabın yaratığı kaos da boğuluyoruz. Ezidiler bir yandan uğradıkları katliamı, Soykırımı Ezidi Soykırımı olarak tanımlamak istiyorlar. Doğru olan da bu degil mi? Ama Kürt hareketi ile politik iliskiden kaynaklı bir kesim de kürt katliamı olarak tanımlamak istiyor. Dersimlilerdede aynı durum, çok açık sōylemeliyim ki, burdan hiç bir şey de çıkmaz kesinlikle…
Bu aslında birbirinin önünü kesen, bazen doğru yol yürümesini bile engelleyen bir durumdur. Bir örnek vereyim. Dersim Kongresi Meclisi olarak bizim bir çalışmamız vardı. Dersimde kullanılan kimyasal silahlarla ilgili. Birkaç belgede elde ettik. Ama bu çalışmamızı duyan bu çevreler bu şekilde alman parlamentosuna taşıdı. Toplumların acılarını Politik rant alanı olarak görmenin bir refksinden hareketle. Alman parlamentosuna, Kürt soykırımı, diye bir önerge verdiler. İnanırmısınız, parlamento kayıtlarına Dersim soykırımı değil, Dersim İsyanı diye geçti. Bu durum neye maloldu biliyormusunuz. Bizim çalışmamızı engelleyen, onu bloke eden, hatta bazı belgelere ulaşmamızı engelleyen bir duruma geldi. Bu, durumu kısmen bu gün Süryanilerde yaşıyor. Ezidiler çok daha yakıcı helde yaşıyorlar şimdi.
Dersimliler bu durum ile şu an cebelleşiyorlar, enerjisini boș yere tüketmek böyle bir șey. Yani bir yandan kürt kimliği dayatması, bir yandan bağımsız dersim kimliğinin üzerinden şekillenen tarihi okuması, geçmiş sorgulaması ve gelecek perspektifi konusunda ciddi problemler yaşıyoruz.
Uzattımsa burda bitirebilirim, bir kaç cümle daha söyleyelim zaman var ise.
Önerilerim; Aslında arkadaşlar ōneriler yaptılar, tekrarlamak da istemiyorum.
Birincisi şöyle yapsak çok iyi olur. Bir kere birbirimizi tanıma konusunda bir zemin oluşturalım, birbirimizi anlamaya çalışalım.
Birbirimizin acılarından öteye birbirimizin tarihsel sürecleri konusunda aydınlatalım, yaşadıklarını ve gelecek perspektifi konusunda birlikte neler yapabiliriz. Bölgemizde çok açıktır ki, bir çatışma alanı ve savaş bölgesel niteliktedir. Bu süreç hepimiz için büyük riskler, felaketler taşıyor. Çok büyük bir buhranın kapısındayız, hatta toplum olarak yok olmamıza da sebep olabilir. Bundan dolayı hem uluslararası
boyutta, hem yerel ölçekte bir konsensüs politikası, bir gelecek perspektifine hepimizin ihtiyacı var, bunu oluşturabiliriz. Bu birinci olabilir. İkincisi bu soykırımlar konusunda Erdal arkadaşın söylediği gibi bazı girişimlerde bulunabiliriz. Yani bu bazı hukuksal otoriteleri zorlayan süreçleri gündeme getirebiliriz. Bence bu anlamlı diyaloğu sürdürelim. Bu çalışmayı sistemli hale getirmek için öneriler yapalım. Sadece bunları söyleyebilirim.
Bir şey daha, birkaç, cümle daha kurayım. Hüseyin Sevinç bilir. 20 yıl önce 2000 yılı olmalıydı bir araya gelmiștik ve 20 kişiydik. 4 Mayıs tarihini Dersim Soykırımı günü olarak karar almıştık. Düşünün ki 20 yıl önce 20 kişi bu toplumun soykırıma uğradığına inaniyordu. Ve bu bir bakanlar kurulu kararı olan ve altında Atatürk imzası olan. Öyle bir sorun ile karşı karşıyayız ki birimizin katili, birimiz için idol olabiliyor. Bunu neden söylüyorum. dersimlilerin içerisinde de çok ciddi bir sorun ama son yirmi yıldır bu çalışmalarla beraber epey aşıldı. Düşünün. Bize soykırım yapan biri. Ama başka etnik bir grup için idol olabiliyor. Bunu sosyal medyada ki profil analizlerinden anlamak mümkündür. Kaos ve yıkım en çok da bilginin kirletilmiș hali ile bizi vuruyor. Hepinize teşekkür ediyorum, dinledigimiz için .
Saygılar sunuyorum.
Teşekkürler. Öncelikle böyle bir programı hazırladığınız için hepinize teşekkür ederim. Bizlerin Diyarbakır’da ki Süryani‘lerin şu anki durumu biraz daha farklı . Bizler Hristiyan Süryaniler değilde Müslüman Süryanileriz. Bunun sebebi de muhakkak daha önce duymuşsunuzdur. Kayıp Ermeniler, Müslüman Ermeniler diye. Aynı şekilde kayıp Süryaniler ve müslüman Süryaniler var. Bizler Seyfo döneminde bizlerinki daha çok soykırımdır. İltica değildi, yani bizleri yollama değildi. Direk soykırımdı bu. Soykırıma en büyük destekçide maalesef bizim yüzyıllarca kapı komşularımız ola nKürtlerdi. Kürt komşularımızdı. Az önce konuşmacılardan yine bir arkadaş güzel bir söylemde bulundu.
Kürtler kandırıldı diye bir durum yoktur. Karşılıklı Türklerle menfaat üzeri işbirliği yapıldı ve dinimiz bahane edildi. Bizi katletme sebepleride dindi ve o zaman bizim büyüklerimiz kendilerine söylediler.
Kürtlere söylediler. Eğer biz sabah kahvaltısıysak sizlerde öğlen yemeği olacaksınız.
Çünkü bizlerin sizlere hiçbir zararı olmadan bunu yaptınız. Ve biz sağ kalanlarda hala hala o asimilasyona devam ediyor.
Benim atalarım dinleri bahane edilerek katledildi ama biz sağ kalanlar ben ve benim ailede benim gibi yüz binlercesi hatta bizlerdeki bazı araştırmalara göre iki milyona yakın Müslüman Süryani yaşıyor. Bunlar Türk ve Kürtlerin işbirliğiyle asimile edilmiş Süryaniler. Gerek dilleri, gerek kültürleri ve gerekte dinleri. Ve şu anda bizler celladımıza aşık insanlar olmuşuz. Kasabın bıçağını yalayan dana misali. Beni katleden bir din, beni katleden bir ırk ama hem o dinin mensubu hem o ırkla aynı dili konuşup aynı bayramı kutlayıp aynı şeyleri yapıyoruz.
Yaw bu Seyfo dönemi, Ermeniler ermeni katliamı der, biz Seyfo deriz.Yani Süryanice bir terim. Kılıç anlamına gelir. Seyfo dönemini biz halada yaşıyoruz. Ve ben şunu belirtmek istiyorum. Kürt ve Türk biz kardeşiz dediği sürece, Kürt ve Türk biz din kardeşiyiz dediği sürece kesinlikle bizim ne Kürde ne Türk‘e güvenimiz kalmaz.Kimse kusura bakmasın.
Bu süreçte bize en yakın olan, Dersimlilerdir. Seyit Rıza‘nın soyundan gelen
insanlardır. Çünkü bu coğrafyada, bu Ortadoğu coğrafyasında en çağdaş insanlar onlardı.
Güvenebileceğimiz insanlar da onlardı. Ve hala hala biz burada bu asimileyi yaşıyoruz. Ve bu asimilasyon politikaları hala devam etmektedir.
Önemli bir buluşma gerceklestirdiniz. Soykırım yaşamış toplumların evlatlari olarak acılarımızı ortaklastırarak, geleceğimize dönük ciddi çabaların içinde olmamız gerekmektedir.
Diyarbakır Süryani Derneği Başkanı olarak, yeniden görüşmek dileğiyle başarılarınızın devamını diliyorum.
Dersim Kongresi Meclisi Yürütme Kurulu üyesi de olan İlyas Yer arkadaşımız Komünar Bellek adıyla farklı konularda tele-konferanslar düzenlemektedir. “simurg-news” sitesinde yayınlanmış olan mağdur halklara yönelik tele-konferanslar dizisini sayfamıza aktarıyoruz…
“Komünar Bellek Kolektifinin tarihsel-toplumsal sorunlara ilişkin ilgisi ve buna yönelik yoğunlaşma ifadesi olan tele-konferans çalışmalarını önemsiyor ve toplumsal yüzleşmenin halen gerçekleşmediği bu konulardaki çabaları ile dayanışma için site ve sosyal medya platformlarımızda dosya çalışması olarak yer veriyoruz. Bu sunum yazısı ile başladığımız konuşma metinlerini bölümler halinde okuyucularımızın dikkatine sunuyoruz. Ezidi, Ermeni, Rum, Kürt ve Dersim soykırımlarını lanetliyor ve toplumsal yüzleşmeye çağırıyoruz. Simurg News”
************************************************************************
Soykırımın inkarı soykırımın devamı demektir !
Dünyanın neresinde olursa olsun, ister Afrika’da, ister Asya’da olsun, bütün soykırımların ortak özelliklerinden bir tanesi, soykırımın, yapanlar tarafından inkar edilmesidir. Bu durum Türkiye için de geçerlidir. Türkiye, 1915 yılında Osmanlı Hükümeti olan, Ittihat ve Terakki’nin organize ederek, planlı, programlı ve sistematik bir şekilde işlediği soykırımı inkar etmektedir. Ruanda’da üç ay içerisinde bir milyona yakın Tutsi katledildi.
Bu soykırımın suçlularından bazıları yakalanarak cezaevine konuldular. Yaptıkları katliam üzerine söz açılınca bunlar, ’’sözde soykırım’’ diyorlardı. Sözde soykırım deyimi de, resmi Türk düşüncesini savunanların da dilinden hiç düşmeyen bir deyimdi.. Türkiye’de Ermeni, Asur (Süryani) veya Helen soykırımını tartışmak var olan tabulardan bir tanesidir. Fakat bütün ülkelerde olduğu gibi Türkiye’de de bu konuda farklı iki cephe var. Bir tarafta resmi düşünceyi savunanların cephesi; diğer tarafta ise, halkların çıkarlarını gözeten ve Türkiye’nin yakın geçmişiyle hesaplaşması gerektiğini söyleyenlerin cephesi. Bu iki cephe, yani tarihe farklı iki bakış, geçmişte de vardı. Bir tarafta soykırımı en ince ayrıntısına kadar planlayanların cephesi; diğer tarafta ise ölümü göze alarak, soykırıma karşı çıkan ve Hristiyanları evlerinde koruyan ve saklayanların cephesi… İyiler ve kötüler Şeyh Fethullah, Mardin bölgesinde tanınmış ve Müslüman bir din adamıydı. Bir çok Süryani onu günümüze dek rahmetle anmaktadır. Çünkü bir çok Süryani onun sayesinde kurtulmuştur. Kısacası Türkiye’de sadece kötüler değil; fakat iyiler de vardır. Bu durum, Almanya’da da, Ruanda’da böyleydi. Bütün dünyada da böyledir. Bu bir nevi iyi ile kötünün çatışmasıdır. Osmanlı İmparatorluğunun İttihat ve Terakki yönetiminde, kendi içindeki Hristiyan olan Süryani, Ermeni ve Helen halklarına karşı gerçekleştirdiği soykırımla Türkiye’yi tekleştirme ve Türkleştirme amacını güdüyordu. Bu soykırımda yüzbinlerce insan, kadın çoluk-çocuk demeden acımasızca, çok vahşi bir şekilde öldürüldü. İnsanlar topluca kuyulara canlı canlı doldurulup, kuyuların üstü kapatıldı. İnsanlar gemi ve kayıklarla açık denize taşınıp balıklara yem olarak atıldılar. On binlerce insan kılıçtan geçirildi. Kadınlara tecavüz edildi. Çocukların gözleri önünde, anne ve babaları doğrandı. Yüzbinlerce insan Mezopotamya çöllerinde aç susuz, çok bilinçli bir şekilde ölüme terkedildi. Büyük acılar, büyük olaylar, büyük trajediler yaşandı. Birinci Dünya Savaşı öncesinde, on dört milyon Türkiye nüfusunun, dört buçuk milyonu Hristiyan halklardan oluşmaktaydı. Bu, toplam nüfusun neredeyse yüzde 33’ü demektir. Günümüzde ise, Türkiye’de Hristiyanların toplam nüfusu ancak yüzde 0,1 civarındadır. Ne oldu bu halklara? Asurlara, Ermenilere, Helenlere ne oldu? Neredeler? Nereye kayboldular!? İnsan çeşitliliği bir ülkenin en büyük zenginliği değil midir? Türkiye’nin en büyük zenginliğine, farklı mozaiğine ne oldu öyleyse? Sözünü ettiğim renklilik, çeşitlilik, mozaik yok edilmiştir. Bu, bilinçli bir şekilde gerçekleştirilen bir yok ediliştir. Evet, planlı, programlı ve sistematik bir şekilde yüzyılımızın ilk soykırımı Ermeni, Süryani ve Helen halklara karşı yapılmıştır. İki milyonun üzerinde insan katledilmiş ve bir o kadarı da göçe zorlanmıştır.
Kimse dünyanın bir çok tarafında günümüzde yaşanan savaş, katliam ve zulümlere bakarak, sözüm ona geçmişte ‘unutulan’ bir katliamı konuşmanın, hak talep etmenin anlamsızlığını düşünme hakkına sahip değildir. Çünkü böylesi bir düşünce, doğru bir düşünce değildir. Soykırım suçu, zaman aşımına uğramayan, insanlığa karşı gerçekleştirilen bir suçtur. Unutulmaması gereken böylesi bir suç, unutkanlığa vurulduğunda, yeni facialara yol açar.
Hitler, Yahudilere, Romanlara, ve tüm demokrasi güçlerine karşı İkinci Dünya Savaşı’nda gerçekleştirdiği soykırım esnasında, ”kim Ermeni halkına yapılan soykırımdan günümüzde bahsediyor” diyerek, dünya kamuoyunun sessizliğini, duyarsızlığını ve unutkanlığını fırsat bildiği herkes tarafından bilinir. Eğer uluslararası demokratik kamuoyu ve ülkeler, Birinci Dünya Savaşı’nın gölgesinde halklarımıza karşı gerçekleştirilen katliama seyirci ve tepkisiz kalmasaydı, Hitler İkinci Dünya Savaşı’nın gölgesinde yüzyılımızın ikinci büyük soykırımını gerçekleştirebilir miydi? İşte bu yüzden size; sessiz çoğunluğa seslenmeye devam etmeliyiz. Geçmişte yaşanan katliamları günümüzde dile getirmenin, tartışmanın amacı tek başına yapılan barbarlıkları lanetlemek değildir. Bu haykırış, aynı zamanda farklı din, ırk ve kültürden insanların bir arada demokratik bir toplumda güvenli bir yaşam sürdürmeleri açısından da önemlidir. Ancak demokratik mekanizmaya ve işleyişe sahip toplumlar, her türlü baskı ve katliamdan uzak olabilirler. Dünyada şimdiye kadar gerçekleşen bütün katliam ve soykırımların ortak özelliğinin, bunların demokratik olmayan ülkelerde ve demokrasi karşıtı güçler tarafından gerçekleştirilmiş oldukları iyi bilinmelidir! Bu yüzden nasıl bir toplumda ve nasıl bir dünyada yaşamak istediğimiz önemlidir! Ayrı ırk, din, dil ve etnik kökenden insanların, eşit ve kardeşçe bir arada yaşayabileceği toplumlarda mı; yoksa bazı cani güçlerin en küçük hoşgörüye dahi tahammül edemediği toplumlarda mı yaşamak istiyoruz? Sorun, insanların ayrı etnik kökenden gelmelerinden kaynaklanmıyor. Esas sorun, böylesi bir farklılığı ve güzelliği kabul ve tahammül edememekten kaynaklanıyor! Birinci Dünya savaşının gölgesinde Türkiye’de yapılan işte budur.
Türkiye Cumhuriyeti Hristiyan katliamı üzerine kurulmuş bir devlettir. Günümüz Türkiye’sinde halen Talat, Enver, Cemal paşalar ve Bahattin Şakir gibi katiller itibar görmektedir. Çünkü Türkiye’yi tekleştiren ve Türkleştirilenlerin mimarları bunlardır. Erdoğan, Perinçek ve diğer inkarcılar günümüzdeki soykırım zihniyetini devam eden güçleri temsil etmektedirler. Talat Paşa’yı savunmakla Adolf Hitler’i savunmak arasında bir fark yoktur.
Soykırım inkar etmek ikinci kez öldürülmek demektir. Türkiye Cumhuriyeti ve onu yönetenler işte böylesi bir suç işliyorlar. Soykırım kurbanı halkların torunlarına daha da fazla acı yaşatıyorlar. Soykırımın inkarı soykırımın devam ettiği anlamına gelir. İnsanlık ve uygar dünya buna izin vermemelidir.
Sabri Atman, Seyfo Center